Ο Μεταξάς επιβάλλει με νόμο λογοκρισία με αποτέλεσμα το ρεμπέτικο τραγούδι να κηρυχτεί παράνομο. Το καθεστώς της δικτατορίας επιδιώκει με την απαγόρευση των ρεμπέτικων τραγουδιών την αποφυγή – μέσω των στίχων των τραγουδιών – της καταγραφής των συνθηκών της ζωής και των σκέψεων των ανθρώπων του περιθωρίου. Η πολιτική του μεταξικού καθεστώτος στράφηκε στον εξευρωπαϊσμό του ελληνικού κράτους, υιοθετώντας ένα «ήρεμο» μουσικό ύφος, απαλλαγμένο από κάθε ανατολίτικο στοιχείο. Σε αυτό συναινεί και ένα μεγάλο μέρος των λογίων της εποχής, όπως ο Τέλος Άγρας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο μουσικολόγος Ιωάννης Ψαρούδας, η μουσικός, μουσικοκριτικός και συγγραφέας Σοφία Σπανούδη κ.ά. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γράφει για τον αμανέ: «Λαός όμως που αναθέτει στη χολχαστή τούτη μελωδία τη διήγησι των παθών του είνε, όπως λέμε στην Ευρώπη, εκτός του πολιτισμού». Η Σοφία Σπανούδη αναφέρει: «χαμοσέρνουν την τέχνη των ήχων στα βρωμερότερα επίπεδα της σαρκικής μουσικής ρυπαρογραφίας». Ακόμα και το ΚΚΕ δια στόματος Ζαχαριάδη κατά την 6η ολομέλεια του κόμματος (1934), αποκήρυξε το ρεμπέτικο και τους ανθρώπους του ως προϊόντα της «Κάμας και της Ντεκαντέντσιας» (δηλαδή του μαχαιριού και της παρακμής) και καλούσε τα μέλη να σπάνε τους τεκέδες. Το μεταξικό καθεστώς απαγόρευσε τους αμανέδες και τα ρεμπέτικα τραγούδια που το περιεχόμενο των στίχων τους αναφέρονταν στο χασίς, την πρέζα και γενικότερα τις δραστηριότητες των ρεμπετών, υιοθετώντας το ελαφρολαϊκό τραγούδι της εποχής, του οποίου η θεματολογία επικεντρωνόταν στη γυναίκα, τον έρωτα και το κρασί. Έτσι σταδιακά αλλάζει και η θεματολογία του ρεμπέτικου και επικεντρώνεται στον έρωτα και τα κοινωνικά θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου